De motoren van Herman en Gerard staan nog even na te hijgen

Het hotel ligt werkelijk pal aan de rivier. Vanaf het balkon kon je zo de rivier in springen

Mooie kamers met badkamer en TV. Handig als de het damesvoetbal in Canada wilt volgen

De kamers van ons lagen naast elkaar. Die van Klaas en Gerard was net iets ruimer.
Herman inspecteert de boel even en oordeelde dat de kamer van Gerard en Klaas ruimer was.

Met de kamers naast elkaar was een een mooi gezamenlijk balkon mogelijk. Het scheidingsschot kon eenvoudig worden weg geklapt
Het uitzicht op de rivier en het favoriete pizzarestaurant was mooi.
Het was trouwens ook het enige pizzarestaurant, maar je kon er geweldig goed eten
Was ook nodig van de vrouw van de hoteleigenaar was door een ongeval tijdelijk ‘arbeidsongeschikt’ geworden.

Het favoriete stekje na de tochten die we daags reden. Op het terras onder de luifel met een pot bier of een Bittburger Radler

De volgende dag was het weer prachtig weer en togen we richting Luxemburg om daar onderweg een paar vervallen woninkjes te bekijken

Gerard lijkt hier uit te leggen hoe de architectuur in Luxemburg in elkaar steekt. Herman en Klaas luisteren aandachtig toe. Maar waar kijken ze nu naar …

Natuurlijk: de Nederlandse vlag.

Reisleider Herman besloot maar wat vaker te stoppen bij terrasjes om de vrede te bewaren. Was ook wel nodig want het was verdraaid warm.

Als er geen terras in de buurt was, was een parkeerplaats met een mooi uitzicht ook voldoende.

Onderweg in Vianden nog even een kijkje genomen in de waterkrachtcentrale aldaar. Was wel lekker koel daar.

Dit was met de tekst en de plaatjes nog leerzaam ook. Overdag stroom opwekken door water door de turbines te sturen
vanuit een kunstmatig aangelegd bassin en s’nachts als het stroomverbruik laag is,
datzelfde water weer omhoog te pompen naar het bassin. Leek ons niet bijster efficiënt

6 Enorme turbines zorgen voor de broodnodige stroom.

Na het eten nog even een rondje lopen door het dorp. Herman moest het stoepje nog even aanvegen.

Waag het niet je hand door het kattenluikje te steken…

Kijkend vanaf het balkon s’avonds laat, vond Herman dat 1 persoon toch wel erg lang onbeweeglijk kon zitten op het terras van het pizzarestaurant
De volgende dag zag hij waarom: Frau Buxus in een potje.

Visjes kijken in de rivier…..

Want die waren er wel als je goed kijkt. Jammer dat ‘angeln verboten’ was.

Klaas heeft weer lekker gegeten. Je komt bijna rollend uit het restaurant

Even een moment voor jezelf, even een moment voor …… je E-reader.

Uitzicht vanaf het balkon op de pizzeria …… en Frau Buxus.

Het aloude merkenstrijd laaide weer op tijdens deze tocht. BMW betekent nu … Bayerische Mongolen Werke. De duitse banden waren wel goed volgens Gerard.

Na 2 bloedhete dagen begon het zaterdagochtend te regenen tijdens het ontbijt.
Dit duurde enkele uren, maar daarna werd rond 11.00 uur toch besloten de motoren te pakken en nog een rondje te gaan rijden.
Dat werd een gepland rondje van ruim 400 km richting de Moezel (Cochem) die op diverse plekken afgesneden kon worden als de tijd te krap werd.
Uiteindelijk hebben we toch nog ruim 320 km gereden

Aan het eind van de rit kwam we langs de US Airforce base Spangdahlem : ‘Home of the Sabres.’
Hier de warthog A-10. Bij de luchtmachtbasis kwamen we nog langs een ongeval. We hebben geen slachtoffers gezien.
Deze lag of lagen verderop in de bosjes. Bij thuiskomst in het hotel bleek verder nog een duitse motorrijder die onderuit was
gegaan door het natte wegdek van vanmorgen en brak zijn arm op 2 plaatsen. Hij vertelde dat er meer ongevallen waren geweest. Standaard vliegt de heli uit bij ongevallen met motorrijders.
Of dat nu geruststellend is …?

Het pizzarestaurant van binnen en Klaas van buiten. Wat kan die kerel wat naar binnen stouwen zeg…
Je hoeft niet eens te kijken, je hoort het ook zo wel.

Het favoriete dessert van ondergetekende: warme Apfelstrudel met vanille-ijs en slagroom,
overgoten met caramelsaus en toffee blokjes. Heerlijk!!!

Op de laatste avond besloot Herman ook zich hieraan te wagen. Het was een goede keuze zei hij nadien.

Tijdens de terugreis via Belgie nog even een gezamenlijke lunch waarna de wegen ons gingen scheiden naar het westen en oosten des lands.

Fotograaf en redacteur.

Tegenover het restaurant waar we de lunch genoten stond een bord met een verwijzing naar het Brits en Canadees oorlogsgedenkteken.

Daarna de snelweg op en ‘ras op huus an’. De laatste 100 km betrok het weer en werd het zowaar nog fris ook.
Waren we bijna vergeten dat het ook nog fris kon zijn. Rond 16.30 uur waren de wijzen uit het oosten weer thuis.
Kortom: weer een gezellig weekje sturen in een schitterende omgeving en onder prachtige weersomstandigheden

Naar boven